ΟΥ Οχι ΤΙ κάτι ΔΑΝΟΣ εκ της γής
Απόψεις που πηγάζουν από την άλλη άγνωστη πλευρά
ΑΒΑ(ήβη)+ΤΑΡ(τάρταρα) <> ΒΙΟΣ(ζωή)+ΑΔΑΣ(άδης)
Aιώνια εναλλαγή, στην βιολογική αρμονία
Η άλλη θέση στην καθημερινότητα, τό επέκεινα, ή αλήθεια της φαντασίας.
Βουτιά στόν άπειρο και άυλο κόσμο τών ιδεών.
Υποβάθμιση του χρήματος (χξς') σε μέσο εξυπηρέτησης και όχι υπέρτατη ανάγκη.
Ατυχώς ονομάσθηκε Χρήμα (ότι χρειαζόμαστε)
και Νόμισμα (ότι θεσπίσθηκε σαν αξία)
Εξαπατήσαμε τό είναι μας, και Εκπέσαμε.

Επικοινωνία: utidanos@gmail.com

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Αρχαιολογία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Αρχαιολογία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Παρασκευή 16 Φεβρουαρίου 2024

Οδοιπορικό στην άγνωστη αρχαία ακρόπολη της Πλατιάνας

.
Στο νοτιοανατολικό τμήμα του Νομού Ηλείας, στις ανατολικές απολήξεις του όρους Λαπίθα, στα σύνορα της Αρχαίας Τριφυλίας με την Αρκαδία βρίσκεται η ακρόπολη της Πλατιάνας .
Πρόκειται για οχυρωμένη πόλη κτισμένη σε δυσπρόσιτο και ψηλό λόφο του παραπάνω όρους, αμέσως νοτίως της ομώνυμης σημερινής κοινότητας (υψόμετρο 630 μέτρα) και κοντά στις Κοινότητες της Μακίστου και της Αρτέμιδας.
Η θέα από την ακρόπολη προς όλα τα σημεία του ορίζοντα είναι καταπληκτική. Από εκεί φαίνονται εκτός των άλλων, το Αρκαδικό Λύκαιον και τα βουνά της Γορτυνίας, ο Χελμός και τα βουνά των Καλαβρύτων, ολόκληρη σχεδόν η Ηλεία με τον Αλφειό να δεσπόζει, τα βουνά της Ζακύνθου και της Κεφαλλονιάς
Η ακρόπολη της Πλατιάνας αποτελεί μία σημαντική αρχαιολογική θέση. Η θέση του οικισμού σε τόσο ψηλό και δυσπρόσιτο μέρος είναι σπάνια για ελληνική πόλη.
Στην επιλογή της θα πρέπει να συνετέλεσε το γεγονός πως δέσποζε στην περιοχή της ορεινής Τριφυλίας και πως ήλεγχε το δρόμο από την Πισάτιδα προς τη Μεγαλόπολη και την υπόλοιπη Αρκαδία.
Τμήμα του αρχαίου τείχους
Η αρχαία πόλη δεν έχει ανασκαφεί πλήρως. Διασώζονται τμήμα του αρχαίου τείχους της ακρόπολης, ερείπια του θεάτρου ,ερείπια της αγοράς καθώς και άλλων κτισμάτων.
Η περίοδος ακμής της πόλης ήταν η ύστερη κλασική και η ελληνιστική εποχή.
Από την ανεύρεση λίθινων τεχνέργων κατά τη διάρκεια εργασιών αποψίλωσης στην κορυφή και τα πρανή του λόφου εικάζεται πως η θέση είχε και προϊστορικές φάσεις κατοίκησης.
Λείψανα κτίσματος, πιθανόν αρχαίου πύργου
Για την ταύτισή της έχουν προταθεί οι πόλεις της αρχαίας Τριφυλίας Τυπανέαι και Ύπανα, οι οποίες μνημονεύονται από τον Πολύβιο σε σχέση με την εισβολή του Μακεδόνα βασιλιά Φιλίππου Β΄ στην περιοχή κατά τη διάρκεια του Συμμαχικού πολέμου (-220/ -217), καθώς και από άλλες αρχαίες πηγές και επιγραφικές μαρτυρίες.
Τις πιο πολλές πιθανότητες φαίνεται να έχει η αρχαία πόλη Τυπανέαι η οποία πιθανολογείται ότι είναι η συνέχεια της Ομηρικής πόλης Αίπυ μέλος της εξάπολης των Μινύων , η οποία βρισκόταν κοντά στην αρχαία Μάκιστο και σύμφωνα με τον Όμηρο είχε συμμετάσχει στον Τρωικό πόλεμο και μάλιστα το αναφέρει σαν εύκιστον(καλόχτιστο):
«Όσοι εκαρπούντο την Πύλο και την ποθητή Αρήνη και το Θρύον, κοντά στου ποταμιού του Αλφειού το πέρασμα και το καλόχτιστο Αίπυ, και τον Κυπαρισσήεντα και την Αμφιγένεια κατοικούσαν, και την Πτελεόν και το Έλος και το Δώριον... Αρχηγός αυτών ήταν ο Γερήνειος Νέστωρ ο αρματομάχος.»
Στις διαταγές του αρμένιζαν στην γραμμή ενενήντα βαθουλά καράβια.»
Ιλιάδα Β΄ στιχ. 591- 602 (μεταφρ. εκδόσεις Πάπυρος)
Τμήμα των τειχών
Η ταύτιση της θέσης με την αρχαία πόλη δεν είναι ακόμη απολύτως ασφαλής, μελλοντικές ωστόσο έρευνες και ευρήματα μπορούν να συνδράμουν προς την κατεύθυνση αυτή.
Η πόλη είχε πιθανόν εγκαταλειφθεί έως τον 2ο αι. μ.Χ, καθώς δεν μνημονεύεται από τον περιηγητή Παυσανία.
Ο Αρχαιολογικός Χώρος
Περιμετρικά του οροπεδίου εκτείνεται το τείχος της ακρόπολης. Είναι κτισμένο με τεράστιους τιτανόλιθους και τέλειο ισοδομικό σύστημα. Σε μερικά σημεία του διασώζεται σε ύψος 6μ , έχει πάχος περίπου 2μ και στη Ν και Δ πλευρά του διασώζονται μερικοί ενσωματωμένοι στο τείχος τετράγωνοι πύργοι. Ο χώρος που περικλείει είναι περίπου 500 μέτρα μήκους, και έως 100 μέτρα πλάτους.Ένα ιδιόμορφο χαρακτηριστικό του είναι ότι με εγκάρσια τείχη, διαιρείται κυρίως σε πέντε ανισοϋψή επίπεδα(Άνδηρα). Στο πρώτο επίπεδο που είναι και το ψηλότερο, διακρίνονται τα ερείπια της κυρίως Ακρόπολης. Στο δεύτερο επίπεδο διασώζονται το κοίλο ενός θεάτρου, μια άριστα διατηρημένη λαξευτή στο βράχο δεξαμενή και τα λείψανα οικημάτων και ιερών.
Το στόμιο λαξευτής δεξαμενής της ακρόπολης
Στο τρίτο επίπεδο είναι τα ερείπια της Αγοράς. Το τείχος της Ακρόπολης στη σημερινή του μορφή και τα περισσότερα οικοδομήματα, χρονολογούνται κατά τους υστεροκλασσικούς χρόνους.
Ενώ στα άλλα δυο επίπεδα ερείπια από διάφορα κτίσματα ,πιθανόν δημόσια.
Το τείχος διαθέτει τρεις μεγάλες πύλες στα ΒΔ, ΝΔ και Α, όπου είναι η κύρια πύλη, καθώς και αρκετούς αμυντικούς πύργους, κυρίως ορθογώνιας αλλά και τραπεζιόσχημης κάτοψης.
Τα τείχη όπως και τα περισσότερα κτίσματα έχουν κτιστεί από ογκόλιθους του φυσικού τοπίου κατά το πολυγωνικό σύστημα τοιχοδομίας.
Το θέατρο χρονολογείται σε δύο φάσεις. Tο κοίλο χρονολογείται στον -4ο αι., ενώ το σκηνικό οικοδόμημα χρονολογείται στο -245.
Όπως σώζεται σήμερα, το θέατρο παρουσιάζει την τριμερή χαρακτηριστική διάρθρωση των ελληνιστικών θεάτρων: κοίλο, ορχήστρα και σκηνικό οικοδόμημα.
Το αρχαίο θέατρο
Η ορχήστρα έχει διάμετρο 12,00μ. και το κοίλο 34,5 μ. Το κοίλο είναι ημικυκλικό με έντονα άνισα μήκη αναλημματικών τοίχων παρόδων. Από τις γενικές διαστάσεις του κοίλου προκύπτει ότι το θέατρο διέθετε από 10 έως 12 σειρές καθισμάτων με μέγιστη χωρητικότητα όχι μεγαλύτερη των 850 ατόμων.
Σήμερα διατηρείται μόνο τμήμα της σκηνής και του κοίλου, ενώ σε καλή κατάσταση σώζεται ο αρχαίος αναλημματικός τοίχος του θεάτρου και στην αρχική θέση του ένας θρόνος από τις προεδρείες.
Το μνημείο παρουσιάζει σήμερα τη μορφή μεγάλου ερειπιώνα .
Αποτελεί το δεύτερο σωζόμενο μνημείο της συγκεκριμένης κατηγορίας στο Νομό Ηλείας , μετά από το θέατρο της αρχαίας Ήλιδας.
Η πρώτη προσπάθεια συστηματικής ανάδειξης της ακροπόλεως πραγματοποιήθηκε κατά τα έτη 2002 - 2003 από τη Ζ’ Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων.
Εναέρια φωτογραφία της Ακρόπολης και σχεδιάγραμμα της .
Πηγή :http://www.diazoma.gr/
.
Πως θα πάτε:
Η διαδρομή είναι περίπου 25 λεπτά απο το κέντρο της πόλης Ζαχάρως. Ακολουθούμε την επαρχιακή οδό προς Αρήνη-Μάκιστο . Πριν φτάσουμε στην κοινότητα Αρήνη στρίβουμε αριστερά προς Μάκιστο - Πλατιάνα. Μετά την Μάκιστο περίπου 3 χλμ στα δέξια υπάρχει ένα μικρό πλάτωμα με ταμπέλα "Προς αρχαιολογικό χώρο". Ακολουθούμε τον ανηφορικό χωματόδρομο και μετά περίπου 600-700 μετρά σε ένα πλάτωμα του δρόμου θα βρείτε δέξια σκαλοπάτια που οδηγούν στην Ακρόπολη.

Ακολουθεί φωτογραφικό υλικό :
Το αρχαίο θέατρο
.
Τμήμα των ενισχυτικών τειχών των Ανδήρων
Ερείπια κτισμάτων ,πιθανόν δημόσια κτίρια
Τμήμα του ισχυρού τείχους της ακρόπολης
Ερείπια ναόσχημου κτίσματος
Η Δεξαμενή
.
Θρόνος επίσημου άρχοντα στο Θέατρο

.
Τα σκαλοπάτια που οδηγούν στην Ακρόπολη
Τμήμα αρχαίου κτίσματος
Ένας εκ των αμυντικών πύργων του τείχους
.

ΠΗΓΕΣ ΚΕΙΜΕΝΟΥ :
http://odysseus.culture.gr/h/3/gh351.jsp?obj_id=2591
https://aristomenismessinios.blogspot.gr/2013/11/blog-post_11.html
http://www.diazoma.gr/deltia-typou/%CE%B7-%CE%B1%CE%BA%CF%81%CF%8C%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF-%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%AF%CE%BF-%CE%B8%CE%AD%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%BF-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%80%CE%BB%CE%B1/

autochthonesellhnes.blogspot.

Τρίτη 23 Ιανουαρίου 2024

Καλάς : Η άγνωστη ιστορία της ελληνικής φυλής του Ινδικού Καυκάσου τον 19ο αιώνα

Ο Βρετανός τοποτηρητής Sir William Macnaghten δεν ενδιαφέρετο να κατανοήσει το πολύπλοκο μωσαϊκό των Αφγανικών φυλών. Κατά την περιορισμένη αντίληψή του, η χώρα ήταν ένα δυσπρόσιτο τέλμα το οποίο μπορούσε να τεθεί υπό έλεγχον μόνον μέσω ακατάπαυστων δωροδοκιών των τοπικών φυλάρχων από τα σχεδόν αστείρευτα ταμεία της Βρετανικής ‘Εταιρείας των Ανατολικών Ινδιών’.
Κατά την κρίση του, εάν η τακτική αυτή είχε αποφέρει καρπούς, στην περίπτωση των αδιάφορων Punjabis και των νωχελικών Hindus, θα μπορούσε να επαναληφθεί στην περίπτωση των μυστηριωδών Pashtun, την ψυχοσύνθεση των οποίων, ο γραφειοκράτης αδυνατούσε να αποσαφηνίσει.
.
Παρά τις προσδοκίες του, και μετά την πάροδο τόσων μηνών, ο χρηματισμός δεν απέτρεπε την εφιαλτική διόγκωση του πολέμου φθοράς που οι γηγενείς, με προβληματική εμμονή πλέον, διεξήγαγαν συστηματικά κατά των Αγγλικών εσωτερικών γραμμών και οχυρωμένων βάσεων. Επίσης, οι οικονομικές απαιτήσεις των ‘συνεργάσιμων’ Pashtun, κυρίως αυτών της φυλής των επίφοβων Afridi, διαχρονικών αρχόντων του μεγαλοπρεπούς Khyber Pass, απεδείχθη πως επέφεραν βαρύτατο πλήγμα στο θησαυροφυλάκιο της Calcutta. Ταυτοχρόνως, οι αναλυτικές αναφορές ενός εκπληκτικά γενναίου και ευρηματικού (τριάντα πέντε ετών) αξιωματικού, ονόματι Sir Alexander Burnes, αγνοούντο εσκεμμένα διότι δεν συμβάδιζαν με την πολιτική του ‘μυωπικού’ Κυβερνήτη των Ινδιών, Lord Auckland. Εντός του ανακτόρου-φρουρίου του στο Jalalabad, ο Macnaghten περνούσε τις ημέρες του μελετώντας πρόσφατα χαραχθέντες χάρτες του Αφγανιστάν, δεχόμενος αναφορές από σχολαστικούς στρατιωτικούς συνδέσμους και συμβουλές από πληθώρα επιφανών Αφγανών ‘συμμάχων’, πολλοί εκ των οποίων, κατόπιν εορτής, απεδείχθησαν πληροφοριοδότες του Πρίγκηπος Wazir Akbar Khan της Δυναστείας των Barakzai Pashtun, μέγα πολέμιου των Βρετανών και του τραγικού προστατευόμενού τους, Shah Shuja της Δυναστείας των Durrani Pashtun.
Κατά την διάρκεια μίας ημέρας πυρετωδών διεργασιών, ο Macnaghten ειδοποιήθηκε απρόσμενα για την άφιξή στο Jalalabad μιας αντιπροσωπίας των αινιγματικών SiahPosh (άλλως πως: το μαυροφορεμένο γένος) του παλαιού ‘Kafiristan’. Η είδησις πρέπει να προκάλεσε τεράστιο ενθουσιασμό καθώς, είκοσι χρόνια ενωρίτερα, ο πρώτος Άγγλος απεσταλμένος στην Kabul, ο ιδιοφυής Σκωτσέζος πολιτικός και εξερευνητής Mountstuart Elphinstone, με δική του πρωτοβουλία, είχε αποστείλει Αφγανούς ανιχνευτές πέραν των Hindu-Kush, στο αχανές ανεξερεύνητο ΒΑ τμήμα του Αφγανιστάν, με σκοπό την συλλογή πληροφοριών αναφορικώς με τα τελευταία υπολείμματα του αρχαίου και ξεχασμένου Βασιλείου των ‘χιλίων πόλεων’ της πάλαι ποτέ κραταιάς Ελληνικής Βακτρίας. Φαίνεται πως το ενδιαφέρον των μεθοδικών Άγγλων για τους απογόνους των Ελλήνων αποίκων της Κεντρικής Ασίας ήταν εξίσου μεγάλο με αυτό που οι Siah Posh επέδειξαν στο άκουσμα, πως Ευρωπαίοι επέστρεψαν στα εδάφη που κάποτε σκεπάζοντο από τα λάβαρα των Αργεαδών.
Όταν οι απεσταλμένοι των ‘Kafirs’ οδηγήθησαν ενώπιον του Macnaghten, οι υπερήφανοι πολέμαρχοι των Pashtun εστράφησαν προς τον Άγγλο επιτετραμμένο δηλώνοντας με χαιρέκακο χιούμορ: ‘Ιδού!
Οι συγγενείς σου κατέφθασαν’. Ο λόγος αυτής της φαινομενικά ανεξήγητης τοποθετήσεως καθιστάτε αμέσως ευκρινής διότι οι Άγγλοι που παρευρέθησαν σε αυτήν την ιστορική συνάντηση συγκλονίστηκαν με το γεγονός πως, χιλιάδες χιλιόμετρα από τις εσχατιές του Δυτικού Πολιτισμού, ενώπιών τους, ανεδύθη μια χαμένη κοινωνία της οποία τα μέλη είχαν κατάλευκο δέρμα, έντονα γαλανά ή πράσινα μάτια καθώς και κόκκινη ή ξανθή κόμη. Για τους ένστολους υπηκόους της Βασιλίσσης Victoria, η όψις των καλεσμένων τους ήταν σαν καθρέπτης των εαυτών τους.
Η απέχθεια των Pashtun προς τους Siah Posh δεν προέκυπτε απαραίτητως λόγω διαφορετικών γονιδίων, αλλά λόγω άλλου choix de vie και θρησκευτικής αποκλίσεως. Πολλές από τις φυλές των Pashtun και κυρίως αυτές που εδράζονται στην Nangarhar και το North-West Frontier Province (άλλως πως: η κοιτίδα του Pashtunistan) δήλωναν, δηλώνουν και θα συνεχίσουν να δηλώνουν εις τους αιώνες, πως φέρουν το αίμα των διαδόχων του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Ας είναι επιφυλακτικός όποιος αποτολμήσει να αντικρούσει την θέση των γηραιών σοφών της φυλής των Pashtun Afridi, πως ο ομφάλιος λώρος του γένους τους καταλήγει στις πεδιάδες της Ημαθίας.
Αν και το δέρμα τους είναι σκούρο εν σχέση με αυτό τον ‘Kafirs’, πολλοί Afridi είναι υπερήφανοι για τα υγρά γκρίζα και πράσινα μάτια τους και το ιδιαίτερα υψηλό παρουσιαστικό τους, εν συγκρίσει με τους κάπως ισχνούς Punjabi γείτονές τους στον Νότο. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός πως οι σημαντικότεροι Αφγανοί άρχοντες ανέκαθεν αγνοούσαν ως ψευδό-ιστορική οποιαδήποτε απόπειρα ταυτίσεως των Pashtun με τις ‘χαμένες φυλές του Ισραήλ’ ενώ υπεστήριζαν με ζήλο την μακρινή συγγένειά τους προς τα τέκνα των Σελευκιδών.
.
Παρά το γεγονός ότι Pashtun και Siah Posh ετέμνοντο μέσω του αρχαίου Ελληνικού παράγοντος, οι ‘Kafirs’ συνέχιζαν να λατρεύουν τους θεούς των προπατόρων τους, ενώ το υπόλοιπο Αφγανιστάν (συμπεριλαμβανομένων μη αυτοχθόνων φυλών όπως η Μογγολικής καταγωγής Hazaras, η Περσικής καταγωγής Tajiks και η Τουρκικής καταγωγής Uzbeks/Turkmens)είχε ασπασθεί το Ισλάμ που, από τα μέσα του 7ου μ.Χ. αιώνος, είχε αρχίσει να εισάγεται σταδιακά στην ευρύτερη περιοχή από τους Άραβες εισβολείς του τότε νεοϊδρυθέντος επεκτατικού χαλιφάτου των Rashidun.
Με τα παραπάνω υπ’ όψιν, ενδελεχής ανάλυσις του ζητήματος μας επιτρέπει να καταλήξουμε στο συμπέρασμα πως οι Siah Posh και οι υπόλοιπες συγγενικές φυλές που δεν ησπάσθησαν την νέα θρησκεία, παρέμειναν οι πλέον ‘καθαρές’ εντός του Αφγανιστάν υπό την έννοιαν ότι, από όλους όσους κατοικούν έως σήμερα στην χώρα, οι απόγονοι των Siah Posh, των Safed-Posh (λευκοφορεμένο γένος) και των Lall-Posh (πορφυρό γένος) αποτελούν το γονίδιο που δέχθηκε τις λιγότερες μεταλλάξεις από την περίοδο που o Ευκρατίδης Α΄, ‘Μέγας’ Βασιλεύς της Βακτρίας (c. 204-145 π.Χ.),ηγεμόνευε στα εδάφη που το 1839 εδέχθησαν την Βρετανική στρατιωτική παρουσία.
Καθώς το Ισλάμ επεκτείνετο εντός του Αφγανιστάν, οι πολυθεϊστές αποτραβήχθησαν σε δύσβατα όρη πλησίον των ανατολικών συνόρων. Εκεί παρέμειναν, σε καθεστώς πλήρους απομονώσεως από τον έξω κόσμο, έως ότου οι μαυροφορεμένοι διπλωμάτες τους συνήντησαν τον Macnaghten στο θορυβώδες και εντυπωσιακό Jalalabad. Οι ίδιοι δεν είχαν προσδώσει συγκεκριμένη ονομασία στα εδάφη τους, με αποτέλεσμα να κατονομασθούν συλλογικά από τους Pashtun ως ‘Kafirs’ (άλλως πώς: άπιστοι) και η γη τους ‘Kafiristan’ (άλλως πως: η γη των απίστων).
Παραδόξως, οι Siah Posh απεδέχθησαν πρόθυμα την νέα επωνυμία ως αντιπροσωπευτική της προσηλώσεώς τους στις επιταγές των προγόνων τους.
.
Σκεπτόμενοι υπό φυλετικόν πρίσμα, Άγγλοι και ‘Kafirs’ αρχικώς υπελόγιζαν πως το παρεμφερές κύτταρο θα αποτελούσε γέφυρα προς κοινή σύμπραξη. Υπό την αιγίδα των Siah Posh, οι πολυθεϊστές του Kafiristan θα ἐξήρχοντο των οχυρωμένων γαιών τους υποβοηθώντας την Βρετανική Αυτοκρατορία στο σχέδιο διατηρήσεως του Shah Shuja στον θρόνο των Durrani στην Kabul.
Τελικώς, η συμμαχία δεν ήνθησε καθώς οι Άγγλοι παρετήρησαν πως οι ‘Kafirs’ δεν ήσαν ιδιαίτερα πρόθυμοι να μεταλλαχθούν σε βοηθητικά στρατεύματα που ενεργούν πέραν των φυσικά προστατευομένων κοιλάδων τους, ενώ οι πολυθεϊστές απλώς προσδοκούσαν πως οι Δυτικοί θα ήσαν διατεθειμένοι να τους προασπίσουν από τις υπόλοιπες φυλές του Αφγανιστάν άνευ ιδιαιτέρων ανταλλαγμάτων. Επίσης, οι Pashtun ‘σύμμαχοι’ των Άγγλων ήγειραν ενστάσεις στην προοπτική συμβιώσεως Μουσουλμάνων με πολυθεϊστές επί του πεδίου.
Καθώς οι πολύπλοκες ενέργειες των φυλάρχων των Pashtun δέσμευαν το μεγαλύτερο μέρος διανοητικής ενέργειας και πόρων της ‘Εταιρείας Ανατολικών Ινδιών’ για το Αφγανιστάν, οιαδήποτε απόπειρα τελεσίδικης συμφωνίας με τις φυλές του Kafiristan ανεβλήθη.
Για τους Άγγλους, και μέσω αυτών για τους υπόλοιπους Ευρωπαίους που έμαθαν την ύπαρξη αυτών των εναπομεινάντων Βακτρίων, η υπόθεσις απέκτησε περισσότερο ανθρωπολογικό και λογοτεχνικό παρά πολιτικό και στρατηγικό ενδιαφέρον. Το 1896, σχεδόν πενήντα χρόνια και άλλον έναν Άγγλο-Αφγανικό Πόλεμο αργότερα, ο διάσημος στρατιώτης και εξερευνητής Sir George Scott Robertson (του οποίου η επική άμυνα της πόλεως Chitral κατά των Αφγανών το 1895 τον είχε καταστήσει εθνικό ήρωα στα πέρατα της διαρκώς επεκτεινόμενης Βρετανικής Αυτοκρατορίας), εξέδωσε στο Λονδίνο το chef-d ‘œuvre του με τίτλο ‘The Kafirs of the Hindu Kush’. Εντός του πονήματος, ο βετεράνος του North-West Frontier Province διηγήθηκε όλα όσα απεκόμισε από την επιτυχή του ανάβαση και διαβίωση εντός των εδαφών του Kafiristan. Αναφορικώς δε με τα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά των υψηλοτέρων κοινωνικών τάξεων εντός των φυλών του Kafiristan, ο Robertson εδήλωσε: ‘Οι φυσιογνωμίες είναι σοβαρές (βλοσυρές), κάποιος μπορεί να τις χαρακτηρίσει και ως φυσιογνωμίες λογίων (διανοουμένων), αξιοσημείωτα (πρόκειται για) όμορφες (φυσιογνωμίες) Ελληνικού τύπου.’
Αντίστοιχες παρατηρήσεις είχαν καταγραφεί δώδεκα χρόνια ενωρίτερα και από τον θρυλικό Άγγλο τοπογράφο και εξερευνητή William Watts McNair, τον πρώτο Άγγλο που κατόρθωσε να εισχωρήσει εντός του Kafiristan το1883.Όπως και άλλοι σύγχρονοί του, ο McNair χαρακτήριζε τους ‘Kafirs’ ως ‘φτωχούς συγγενείς των Ευρωπαίων’.
Ασφαλώς, και ο Robertson και ο McNair συμφωνούσαν με τον Sir Alexander Burnes, πρωτοπόρο τέτοιων εξερευνητικών αποστολών, ο οποίος μία γενεά ενωρίτερα, στο μνημειώδες έργο του ‘Cabool: A Personal Narrative’, εκδοθέν το 1842, παρετήρησε πως μερικοί ‘Kafirs’ ήσαν: ‘υψηλοί, με κλασσικά Ελληνικά χαρακτηριστικά, γαλανά μάτια και λευκό δέρμα’, ενώ άλλοι, αν και πιο σκουρόχρωμοι, διέφεραν εξίσου ευκρινώς από Αφγανούς διαφορετικών φυλών.
.
Καθώς από την δεκαετία του 1840 και αναφορικώς με το Αφγανιστάν, το Whitehall και η Calcutta εστίασαν όλην τους την ενέργεια στην επίτευξη μιας ιδιαίτερα λεπτής αλλά τελικώς ιδιοφυούς και ιδιαζούσης διπλωματικής συνεργασίας, αποκλειστικώς και μόνον με τους αυτόχθονες Pashtun του Αφγανιστάν, οι πολυθεϊστικές φυλές του Kafiristan ευρέθησαν στο περιθώριο (γεγονός που απογοήτευσε μερικούς ιδιαίτερα διορατικούς Άγγλους). Όταν το 1896,o Abdur Rahman Khan, ο επονομαζόμενος ‘Σιδηρούς Εμίρης’, συνένωσε τις φυλές των Pashtun και τις οδήγησε σε μία δεύτερη ‘χρυσή εποχή’ (η πρώτη πρέπει να θεωρείται αυτή που εισήχθη υπό τον Ahmad Shah Abdali το 1747 με την ίδρυση της Αυτοκρατορίας των Durrani Pashtun) όλο το Αφγανιστάν – από την Dasht-e Margo (Έρημος του Θανάτου) στον απώτερο Νότο, έως το Selseleh-ye Safīd Kūh (άλλως πώς: το αρχαίο όρος Παροπάμισος) Βορείως της Herat (άλλως πως: Αλεξάνδρεια Αρείας),και από τα Λευκά Όρη (Spīn Ghar, στην επαρχεία της Logar) στην Ανατολή, έως τον ποταμό Amu Darya (άλλως πως: ο αρχαίος ποταμός Ὦξος) στα Βόρειο-Ανατολικά – επανήλθε υπό την ηγεμονία των Pashtun. Προκειμένου να επιτύχει το αξιέπαινο όραμά του, ο Abdur Rahman Khan κατόρθωσε να υποτάξει (με την αρωγή σημαντικού πολεμικού υλικού παρασχεθέν από τους Άγγλους της Ινδικής υποηπείρου) τις ιστορικά ληστρικές φυλές που είχαν εποικήσει τμήματα του Αφγανιστάν χιλιετίες αφ’ ότου οι γεννήτορες των σημερινών Pashtun έκαναν τα πρώτα τους βήματα στις ακατοίκητες κοιλάδες και τα δάση της αρχαίας Αρείας, Αραχωσίας και Βακτρίας. Οι ύπουλοι Hazara, οι υποχθόνιοι Tajiks και οι εγκληματικοί Uzbeks/ Turkmens ποτέ ξανά δεν θα απειλούσαν ηχηρά την πρωτοκαθεδρία των Pashtun (από το 1890 έως την σήμερον, έχουν σημειωθεί πλείστες όσες προσπάθειες και των τριών εξωγενών εθνοτήτων να πλήξουν με διαφορετικά στρατηγήματα τα ιστορικά δικαιώματα των αβοριγίνων Pashtun). Παρ’ ότι δίκαιη, η Jihad του Abdur Rahman Khan δυστυχώς κηλιδώθηκε από την εκστρατεία τρόμου που οι πολέμαρχοί του εξαπέλυσαν κατά των ανυπόταχτων κατοίκων του Kafiristan. Υπό το βάρος υπέρτερων αριθμών και τεχνολογικά ανώτερου πολεμικού υλικού, μεταξύ των ετών 1895-1896, το μεγαλύτερο μέρος των πολυθεϊστών ‘Kafirs’ ηναγκάσθη να ασπασθεί το Ισλάμ. Όσοι δε ηρνήθησαν, είτε εκτελέσθησαν είτε εξωθήθησαν να περάσουν το Durand Line και να αναζητήσουν νέες γαίες εντός του North-West Frontier Province του British Raj στην κοιλάδα Chitral όπου σήμερα υποφέρουν τα υπολείμματα των πολυθεϊστών της φυλής των Kalash.
.
Εις μνήμην της νίκης του κατά των πολυθεϊστών, ο Abdur Rahman Khan μετονόμασε την ‘γη των απίστων’ (Kafiristan) σε ‘γη του πεφωτισμού’ (Nuristan). Έτσι προέκυψε η ίδρυσις της σημερινής επαρχίας στην οποία πλέον κατοικούν εξισλαμισμένοι Nuristanis (πεφωτισμένοι).
Παρ’ όλα αυτά, όσο πιο βόρεια κάποιος ταξιδεύει εντός του Nuristan, όσο πιο μεγάλο το υψόμετρο και αφιλόξενο το έδαφος, τόσο μεγαλύτερη η πιθανότης επιβιώσεως της αρχαίας θρησκείας και του ‘καθαρού’ κυττάρου, το οποίο δεν έχει δεχθεί πρόσμιξη με αυτά άλλων φυλών του Αφγανιστάν. Επομένως, παρ’ ότι διάφοροι επιπόλαιοι δηλώνουν πως οι Kalash του Chitral εντός του σημερινού Πακιστάν είναι οι τελευταίοι της γραμμής των αποκαλουμένων ‘απογόνων του Σέλευκου’ (στην τοπική διάλεκτο: Shalakash), η αλήθεια είναι, πως οι Nuristanis εντός του Αφγανιστάν είναι εξίσου απόγονοι και κληρονόμοι της Ελληνικής Βακτρίας μαζί με ορισμένους εκ των Pashtun,οι οποίοι ταυτοχρόνως, ασφαλώς τελούν και συνεχιστές του γηγενούς στοιχείου που προϋπήρχε του Ελληνικού παράγοντος.

Τρίτη 21 Νοεμβρίου 2023

Επιβεβαιώθηκε η αρχαία σήραγγα, που αναφέρει ο Όμηρος στην Ιθάκη

Και η ΦΙΛΙΤΟΥ, όπου ο βοσκός του ΟΔΥΣΣΕΑ, ΦΙΛΟΙΤΙΟΣ, έβοσκε τα ζώα του!


Των Σπύρου Αρσένη, τ. δημάρχου Ιθάκης και Γιώργου Λεκάκη

Πηγαιναμε με την ΜΑΡΙΑ ΑΝΔΡΙΑΝΑΤΟΥ στην ΣΧΟΛΗ ΟΜΗΡΟΥ, να εξυπηρετησουμε ως Φιλομηροι ενα γαλλικο τηλεοπτικο συνεργειο. [Εκει εγινε μια δυσκολη τηλεοπτικη δουλεια που θα προβαλλει την Ομηρικη Ιθακη και την ανακαλυψη του ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ].
.
Ανεβαινοντας τον δρομο προς ΕΞΩΓΗ[1], αριστερα μας ενα χωραφι με εληες, μου θυμισε μια κουβεντα που μου ειχε πει πριν πολλα χρονια ο φιλος ΒΑΣΙΛΗΣ ΔΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ, που εφυγε από την ζωη: οτι ο πατερας του πηγε να φτιαξει ΕΚΕΙ μια αποθηκη. ΕΣΚΑΨΑΝ, αλλα βρηκαν αρχαιες κατασκευες, φοβηθηκαν, κι εφυγαν.
Μου λεει τοτε η ΜΑΡΙΑ
- Ξερεις πως λεγεται η περιοχη;
- Οχι, της λεω.
- (Στου) ΦΙΛΟΙΤΟΥ[2], μου λεει.
Ανατρεξε η μνημη στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ: ΦΙΛΟΙΤΙΟΣ[3] ηταν ο βοσκος του ΟΔΥΣΣΕΑ και μαλιστα περιγραφεται στο κειμενο οτι πηγαινοντας προς το ΠΑΛΛΑΤΙ συναντησε την ΤΙΚΤΗ ΚΡΗΝΗ. Εδω πολυ κοντα βρισκονται και τα δυο σημεια ΠΑΛΛΑΤΙ - ΤΙΚΤΗ ΚΡΗΝΗ.
.

- Το μεν πρωτο στον χωρο ΑΘΑΝΑΣ (δηλ. Αθηνάς > του ΑΗ ΘΑΝΑΣΗ!),
.

- το δε δευτερο στην θεση που οι ντοπιοι το λενε ΜΕΛΑΝΥΔΡΟ ΠΗΓΗ.
Η δε ΜΕΓΑΝΥΔΡΟΣ ΠΗΓΗ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΝΕΡΑ ΤΟΥ ΚΑΛΑΜΟΥ. Ένα ανακτορο με τοσο κοσμο εξυπηρετειται ΜΟΝΟ απο ΜΕΓΑΛΗ πηγη.
.

Η ΜΕΓΑΝΥΔΡΟΣ ΠΗΓΗ στον ΚΑΛΑΜΟ ΙΘΑΚΗΣ,
κάτω από το Ανάκτορο του Οδυσσέως.
Ακόμη εν χρήσει...
Στην πορεια των χρονων στο κειμενο το γραμμα ΓΑΜΑ, εγινε ΛΑΜΔΑ. Στην περιοχη αυτη οπου το εκκλησακι της ΠΑΝΑΓΙΑΣ βρισκεται το ΣΚΙΕΡΟ ΑΛΣΟΣ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ και ΔΙΠΛΑ ο ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ ΒΡΑΧΟΣ, απ’ οπου ετρεχαν τα πολλα νερα, που εχουν κανει αυλακια πανω στην πετρα, στην ΤΙΚΤΗ [οχι φυσικη] ΚΡΗΝΗ. Τα πολλα και σημερα πηγαδια επιβεβαιωνουν το τοτε ΑΛΣΟΣ.
ΑΚΟΜΑ, μια εντοιχισμενη πινακιδα, επανω στο εκκλησακι με επιγραφή «ΣΕΒΟΥ Ω ΜΟΥΣΙΚΕ», σημαινει οτι εκει λατρευόταν ο ΑΠΟΛΛΩΝ, ο θεος της μουσικης - και η επιγραφή προέτρεπε τους μουσικούς να σέβονται τον ιερό χώρο.
ΕΩΣ ΕΔΩ ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΕΚΠΛΗΞΕΙΣ.
Υπαρχουν ομως κι άλλες:
Το μεσημερι στο φαγητο στο πολυ καλο εστιατορειο –ΝΤΕΛΙΣΙΟΥΣ - στον ΣΤΑΥΡΟ ελεγα στην μητερα της Μαριας, που τρωγαμε μαζι, οτι καποτε στην ΕΞΩΓΗ ειχε ανακαλυφθει μια ΣΗΡΑΓΓΑ, την οποια δεν αξιοποιησε η Αρχαιολογικη Υπηρεσια. ΠΡΟΣΩΠΙΚΩΣ ειχα βρεθει στην ανακαλυψη, γυρω στο 1963 – 1964 και θυμαμαι οτι προχωρουσε βαθεια, αλλα κανεις δεν τολμησε να προχωρησει, γιατι εσβηνε το κερι.
ΤΟΤΕ η κ. ΑΝΔΡΙΑΝΑΤΟΥ μου λεει: "ΤΟ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΩ, την ΕΧΩ ΔΕΙ ΚΑΙ την ΣΗΡΑΓΓΑ. ΑΡΧΙΖΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ […] ΚΑΙ ΦΤΑΝΕΙ ΕΩΣ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ […] ΑΠΟ ΟΣΟ ΞΕΡΩ ΕΓΩ. Εγω εμενα τοτε στην Εξωγη[4]".
Άρα η ύπαρξη σήραγγας διασταυρώθηκε...
ΤΟΤΕ θυμηθηκα την κουβεντα που μας ελεγε η αειμνηστη ΚΟΝΤΟΡΛΗ-ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ η αρχαιολογος, οτι ο ΜΕΝΤΗΣ του ΑΓΧΙΑΛΟΥ με το πλοιο του, οπως γραφει ο ΟΜΗΡΟΣ, εφθασε στο ΛΙΜΑΝΙ του ΡΕΙΘΡΟΥ [σημερα ΦΡΙΚΕΣ], πρερχομενος απο την ομηρική νήσο ΤΑΦΟ(**) [σημερινο ΜΕΓΑΝΗΣΙ], με προορισμο, μαλλον, την ΜΕΛΙΤΗ [ίσως ΚΥΠΡΟ].[5]
.

Πινακίδες σηματοδοτούν το αρχαίο μονοπάτι,
που είναι ακόμη εν χρήσει...
ΕΔΩ χρειαζεται περαιτερω ερευνα για να βεβαιωσουμε οτι βρεθηκαν στον χωρο απο ΑΦΑΛΕΣ εως ΕΞΩΓΗ προϊοντα ΟΡΥΧΕΙΟΥ, τα οποια ο ΜΕΝΤΗΣ εφοδιαζονταν απο ΙΘΑΚΗ για πωληση η ανταλλαγη.
.

ΕΥΧΗΝ ΟΔΥΣΣΕΙ!
ΠΗΓΗ: Γ. Λεκάκης «Συμβολή στην έρευνα της Ιθάκης του Οδυσσέως». Γ. Λεκάκης «Αρχαίοι σχολιαστές του Ομήρου και άλλες πηγές για τα ομηρικά», έκδ. Συλλόγου Φιλομήρων Ιθάκης «Ευχήν Οδυσσεί», 2012. ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 6.11.2023.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:
- Μηλιαράκης Αντ. «Γεωγραφία πολιτική νέα και αρχαία του νομού Κεφαλληνίας. Κεφαλληνία, Ιθάκη, Άτοκος, Αρκούδι, Κάλαμος, Κάστος και Εχιδνάδες μετά γεωγραφικού πίνακος», εκ του Τυπογραφείου των Αδελφών Περρή, Αθήνησιν, 1890.
- Καλλίνικος Αλ. - Σπ. Δενδρινός «Ιθάκη. Τότε και τώρα», εκδ. Σπύρος Δενδρινός.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΓΙΩΡΓΟΥ ΛΕΚΑΚΗ:
[1] Η Εξωγή / Εξωή / Σταυρόνικο είναι ο βορειότερος οικισμός του νησιού της Ιθάκης, κτισμένη σε υψόμετρο 340 μ. στον 38ο παράλληλο [38°27′N 20°37′E]. Απέχει 22 χλμ. από το Βαθύ.
[2] Σήμερα εξαπλουστευμένα Φιλιτού. Γνωστή για τα πολλά φίδια της που γι’ αυτό πολλοί την απέφευγαν.
[3] Φιλοίτιος = φίλος + οἶτος (< ρ. οἴσω) = φίλος του μόρου θανάτου (> μοίρας), του πεπρωμένου, της συμφοράς - Όμ., Σοφ., Ευρ. Οίτος = πορεία του ανθρώπου στον δρόμο που του πρέπει > πεπρωμένο του > «κακὸς οἶτος» – Ομ. Ἰλ. Θ,34, Ὀδ. α,350.
ή Φιλήτιος: «όρχαμος ανδρών» < ὄρχος, όγμος < άρχω = ο πρώτος μιας σειράς, ηγέτης μιας ομάδας, γενικώς, ηγέτης, αρχηγός - Όμηρ., Ησίοδ. > αφέντης, αφεντικό, αρχιβοσκός.
Έβοσκε τα κοπάδια βοοειδών του Οδυσσέα, στον οποίο ήταν πιστός - σε αντίθεση με τον Μελάνθιο.
- Ο Εύμαιος ήταν συβώτης (> Σύβοτα), δηλ. υπεύθυνος για τους χοίρους,
- ο Μελάνθιος / Μελανθεύς (γιος του Δολίου και αδελφός της δούλας Μελανθούς) υπεύθυνος για τις αίγες
και
- ο Φιλοίτιος ήταν βουκόλος (υπεύθυνος για τα βοοειδή), στον Δήμο Κεφαλλήνων, της Ιθάκης.
Στην 20ή ραψωδία, μετά την επιστροφή του στην Ιθάκη, και ενώ ο Οδυσσέας κρύβεται στο σπίτι του χοιροβοσκού Ευμαίου, μεταμφιεζόμενος σε ζητιάνο για να γλιτώσει από τους μνηστήρες, συναντά τον Φιλοίτιο, ο οποίος δεν τον αναγνωρίζει, αλλά του βρίσκει ομοιότητες με τον Οδυσσέα και τον καλωσορίζει. Ο Φιλοίτιος αναφέρει ότι τον έκαμε βοσκό ο Οδυσσέας, ο οποίος του είχε δώσει αγελάδες στην Κεφαλονια, όταν ήταν ακόμη παιδί. Ο Φιλοίτιος λυπάται για την παρατεταμένη απουσία και τον πιθανόν τον θάνατο του Οδυσσέα. Σκέφτεται άσχημα μόνο τους μνηστήρες, τους οποίους δεν θέλει να υπηρετήσει. Ελπίζει στην επιστροφή του Οδυσσέα. Ο μεταμφιεσμένος Οδυσσέας, τον ενημερώνει ότι ο κύριός του ίσως σύντομα να επιστρέψει. Ο Φιλοίτιος εδήλωσε ότι σε μια τέτοια περίπτωση θα έθετε αμέσως τον εαυτό του στην υπηρεσία του πρώην κυρίου του. Μαζί με τον Εύμαιο κλείδωσε τους μνηστήρες στο ανάκτορο του Οδυσσέως και τους έκλεψε τα όπλα. Ο Φιλοίτιος τις έδεσε με σχοινί για να μην ξεφύγει κανένας μνηστήρας. Κατά την διάρκεια της τελικής μάχης, ο Φιλοίτιος συμμετέχει στον αγώνα και σκοτώνει τον μνηστήρα Πείσανδρο και τον και τον Κτήσιππο. Ο βασιλιάς της Ιθάκης αργότερα υπόσχεται στον Φιλοίτιο και στον Εύμαιο την ελευθερία τους, καθώς υπήρξαν από τους λίγους υποτακτικούς του, που του έμειναν πιστοί. Μαζί με τους Τηλέμαχο, Οδυσσέα και Εύμαιο, πηγαίνει στου Λαέρτη, την επόμενη ημέρα και αναλαμβάνει στρατιωτική δράση κατά συμπολιτών του, που ήταν υποκινούμενοι από τον Ευπείθη(*). Ο Οδυσσέας τον διατάσσει, μαζί με τον Εύμαιο, να τιμωρήσουν τον Μελάνθιο, να του κόψουν την μύτη, τα αυτιά, τα άκρα και τέλος να ξερριζώσουν τα γεννητικά του όργανα και να τα ταΐσουν στους σκύλους… Εν τέλει ο Τηλέμαχος τον απελευθέρωσε και τον έκαμε πολίτη. Και ο βουκόλος Φιλοίτιος έγινε ο πρόγονος της οικογένειας Βουκόλων.

ΠΗΓΗ:
- Ομ. Οδύσσεια (υ,185, 254, φ,189, 20.185, 21.240, 3, 22.268, 286).
- Πλούταρχος «Ελληνικές ερωτήσεις», 14.
Αναφέρεται και από τον Ψευδο-Απολλόδωρο και από τον Οβίδιο και από τον Θεόκριτο («Ειδ.», Χάριτες ἢ Ἱέρων, XVI, 55):
«Εὔμαιος καὶ βουσὶ Φιλοίτιος ἀμφ᾽ ἀγελαίαις
ἔργον ἔχων, αὐτός τε περίσπλαγχνος Λαέρτης,
εἰ μή σφεας ὤνασαν Ἰάονος ἀνδρὸς ἀοιδαί».
(*) Πατέρας του Αντινόου, ενός από τους άτυπους «αρχηγούς» των μνηστήρων της Πηνελόπης. Ο Οδυσσεύς τον είχε κάποτε στα νειάτα του υποστηρίξει, όταν αυτός προσέπεσε ενώπιόν του, φοβούμενος τον λαό, επειδή, μαζί με Ταφίους(**) ληστές, είχε λεηλατήσει τους Θεσπρωτούς ή τους Κεφαλλήνες, φίλους και σύμμαχους των Ιθακησίων. Μετά την εξολόθρευση των μνηστήρων, ο αχάριστος Ευπείθης παρακινούσε τον λαό της Ιθάκης σε εξέγερση κατά του Οδυσσέως. Τελικώς τον σκότωσε ο πατέρας του Οδυσσέα, Λαέρτης, με ακόντιο, που διαπέρασε το χάλκινο κράνος του! – βλ. Ομ. Οδ. π,424, ω,522-525.
,

[4] Άλλο αινιγματικό τοπωνύμιο στην Εξωγή είναι ο Κόρακας, μια συνοικία που ονομαζόταν η Χώρα των Κορακήνων, ή του Κόρακα. Σχετίζεται με την ομηρική «Κόρακος πέτρη» της Ιθάκης; - Αν και η Πέτρα Κόρακος εντοπίζεται, μάλλον, στο νότιο τμήμα της Ιθάκης…
[5] Μελίτη είναι η Μάλτα. Αλλά και αρχαίος αττικός δήμος της Κεκροπίδος φυλής. Και αρχαία πόλη στην νήσο Σαμοθράκη – βλ. Γ. Λεκάκης«Σαμοθράκη, ιερά νήσος».
Μελανον υδωρ Μελανο νερο αρχαια σηραγγα, ομηρος ομηρικη Ιθακη ΦΙΛΙΤΟΥ, βοσκος ΟΔΥΣΣΕΑ, ΦΙΛΟΙΤΙΟΣ, βοσκη ζωα Αρσενης, ΣΧΟΛΗ ΟΜΗΡΟΥ, Φιλομηροι Γαλλικο τηλεοπτικο συνεργειο ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ ΕΞΩΓΗ χωραφι εληες, ελιες ελαιωνας αρχαια κατασκευη ΦΙΛΟΙΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΦΙΛΟΙΤΙΟΣ ΠΑΛΛΑΤΙ παλλατι ΤΙΚΤΗ ΚΡΗΝΗ αθανας αθηνας θεα αθηνα ΑΗ ΘΑΝΑΣΗΣ, αγιος αθανασιος ΜΕΛΑΝΥΔΡΟΣ ΠΗΓΗ ΜΕΓΑΝΥΔΡΟΣ ΠΗΓΗ ΝΕΡΑ ΚΑΛΑΜΟΥ ανακτορο εκκλησακι ΠΑΝΑΓΙΑΣ παναγια ΣΚΙΕΡΟ ΑΛΣΟΣ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ θεος ΑΠΟΛΛΩΝ ΒΡΑΧΟΣ, νερο πετρα, πηγαδι εντοιχισμενη πινακιδα, ξωκκλησι επιγραφή ΣΕΒΟΥ Ω ΜΟΥΣΙΚΕ, μουσικη μουσικος ΣΤΑΥΡΟΣ Αρχαιλογικη Υπηρεσια ανακαλυψη, 1963 – 1964 τουνελ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ιερος ναος ΚΟΝΤΟΡΛΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ αρχαιολογος, ΜΕΝΤΗΣ ΑΓΧΙΑΛΟΣ πλοιο ΛΙΜΑΝΙ ΡΕΙΘΡΟ ΦΡΙΚΕΣ νησος ΤΑΦΟΣ ΜΕΓΑΝΗΣΙ ΜΕΛΙΤΗ ΚΥΠΡΟΣ ΑΦΑΛΕΣ ΟΡΥΧΕΙΟ, ορυκτα Μηλιαρακης Γεωγραφια πολιτικη νεα νομος Κεφαλληνιας. Κεφαλληνια, Ιθακη, ατοκος, Αρκουδι, Καστος Εχιδναδες Τυπογραφειο Αδελφων Περρη, Αθηνα, 1890 Εχιναδες Καλλινικος Δενδρινος Εξωη / Σταυρονικο οικισμος 38ος παραλληλος Βαθυ Φιλιτου φιδι φιδια φιλος + οιτος οισω μορος θανατος μοιρα πεπρωμενο, συμφορα ομηρου, Σοφοκλης, Ευριπιδης πορεια του ανθρωπου δρομος πρεπει > Ιλιας. ιλιαδα Φιλητιος ορχαμος ορχος, ογμος < αρχω πρωτος σειρα, ηγετης ομαδας, αρχηγος Ησιοδος αυθεντης αφεντης, αφεντικο, αρχιβοσκος κοπαδι βοοειδη πιστος Μελανθιος Ευμαιος συβωτης Συβοτα χοιρος, Μελανθευς Δολιος δουλα Μελανθω αιγα κατσικα βουκολος Δημος Κεφαλληνων, ραψωδια, χοιροβοσκος μεταμφιεση ζητιανος μνηστηρες, αγελαδα Κεφαλληνια μνηστηρας, μνηστηροφονια ανακτορο του Οδυσσεως κλοπη οπλο σχοινι αγωνας Πεισανδρος Κτησιππος βασιλιας ελευθερια υποτακτικος Τηλεμαχος, Οδυσσεα Λαερτης, Ευπειθης διαταγη τιμωρια κοψιμο μυτη, αυτι ακρα γεννητικα οργανα σκυλος απελευθερωση πολιτης προγονος οικογενεια Βουκολοι κεφαλονια Πλουταρχος ΨευδοΑπολλοδωρος Οβιδιος Θεοκριτος Χαριτες ιερων, βουσι βοες βοδια αγελαια εργον περισπλαγχνος ωνασαν ιαων αοιδη Αντινοος Πηνελοπη Ταφιοι ταφιων ληστες, λεηλασια Θεσπρωτοι θεσπρωτια Κεφαλληνες, συμμαχοι Ιθακησιοι εξολοθρευση μνηστηρων, αχαριστος παρακινηση λαος εξεγερση ακοντιο, χαλκινο κρανος αινιγμα τοπωνυμιο Κορακας, συνοικια Χωρα των Κορακηνων, Κορακηνοι Κορακα Κορακος πετρη Πετρα Κορακος βορεια νοτια Μαλτα αρχαιος αττικος δημος Κεκροπιδα φυλη Σαμοθρακη αττικη αθηνων σπηλια σπηλιες σπηλαιο πλατρειθιας
arxeion-politismou.gr/

Τετάρτη 25 Οκτωβρίου 2023

Σπάνιος τάφος με σκελετούς 5.000 ετών αποκαλύφθηκε στη Σκωτία

Τα ερείπια ενός «απίστευτα σπάνιου» τάφου ηλικίας 5.000 ετών αποκαλύφθηκαν σε ένα από τα σκωτσέζικα νησιά Ορκάδες (Orkney), ανέφεραν τα Εθνικά Μουσεία της Σκωτίας σε ανακοίνωσή τους την Τρίτη (24/10).
Η ανασκαφή στο Χολμ, στο νησί Μέινλαντ, αποκάλυψε μια πέτρινη κατασκευή προσβάσιμη μέσω ενός περάσματος μήκους 7 μέτρων και ίχνη ενός λιθοσωρού που θα το κάλυπτε, «το αποκορύφωμα της νεολιθικής μηχανικής στη βόρεια Βρετανία», όπως ανέφερε η ανακοίνωση.
Δεκατέσσερις αρθρωτοί σκελετοί ανδρών, γυναικών και παιδιών, καθώς και άλλα ανθρώπινα λείψανα, ανακαλύφθηκαν σε ένα από τα έξι μικρότερα πλευρικά κελιά που περιβάλλουν έναν μεγάλο πέτρινο θάλαμο.
«Στη Νεολιθική εποχή, θα ήταν ένας απίστευτα εντυπωσιακός τύμβος διαμέτρου 15 μέτρων. Αυτά τα κελιά είναι πραγματικός άθλος της μηχανικής», δήλωσε στο CNNi ο αρχαιολόγος Χιούγκο Άντερσον-Γουάιμαρκ.
Δύο από τους σκελετούς είχαν τοποθετηθεί έτσι ώστε να είναι σχεδόν αγκαλιασμένοι μεταξύ τους, με δύο παιδιά τοποθετημένα πάνω από τα κεφάλια τους.
«Η διατήρηση τόσων πολλών ανθρώπινων λειψάνων σε ένα μέρος του μνημείου είναι εκπληκτική, ειδικά από τη στιγμή που η πέτρα έχει ως επί το πλείστον λεηλατηθεί για οικοδομικό υλικό», ανέφερε η αρχαιολόγος Βίκι Κάμινγκς.
«Είναι απίστευτα σπάνιο να βρίσκει κανείς τέτοιες ταφικές αποθέσεις, ακόμη και σε καλά διατηρημένους θαλαμωτούς τάφους και τα λείψανα αυτά θα δώσουν νέες γνώσεις για όλες τις πτυχές της ζωής αυτών των ανθρώπων», πρόσθεσε.
Μόνο 12 άλλοι παρόμοιοι τάφοι είναι γνωστό ότι υπάρχουν στα Όρκνεϊ. Οι περισσότεροι από αυτούς παραμένουν ορατοί στο τοπίο – σε αντίθεση με αυτή την τελευταία ανακάλυψη που ήταν θαμμένη κάτω από το έδαφος.
Καταστράφηκε σε μεγάλο βαθμό στα τέλη του 18ου ή στις αρχές του 19ου αιώνα προκειμένου να εξασφαλιστούν πέτρες για την οικοδόμηση μιας αγροικίας, σύμφωνα με την ανακοίνωση, αλλά μεταγενέστερες υποτυπώδεις ανασκαφές το 1896 αποκάλυψαν οκτώ σκελετούς και ώθησαν τον τοπικό αρχαιολόγο Τζέιμς Γουόλς Κούρσιτερ να υποθέσει ότι επρόκειτο για ερειπωμένο τάφο.

Ο τάφος καταστράφηκε σε μεγάλο βαθμό στα τέλη του 18ου ή στις αρχές του 19ου αιώνα προκειμένου να εξασφαλιστούν πέτρες για την οικοδόμηση μιας αγροικίας National Museums Scotland© Παρέχεται από: CNN.gr

Τα έγγραφα που φυλάσσονται σε μια ιδιωτική συλλογή σημειώσεων του Κούρσιτερ περιείχαν περισσότερα στοιχεία που επέτρεψαν στους αρχαιολόγους να πραγματοποιήσουν γεωφυσική έρευνα με την ελπίδα να εντοπίσουν τον τάφο.
«Ήταν μεγάλη έκπληξη να κάνουμε αυτή την ανακάλυψη», δήλωσε ο Άντερσον-Γουάιμαρκ. «Πρόκειται για ένα τόσο μεγάλο πράγμα, αλλά παρόλα αυτά σήμερα είναι απλώς ένα χωράφι με γρασίδι. Δεν υπάρχει τίποτα στην επιφάνεια που να υποδηλώνει ότι αυτός ο τάφος υπήρξε ποτέ εκεί, αλλά κάποτε θα ήταν ένα απίστευτο μνημείο. Είμαστε τυχεροί που μας άφησαν αρκετό από αυτό».

Με πληροφορίες από: Skeletons unearthed in ‘incredibly rare’ 5,000-year-old Scottish tomb by Issy Ronald, CNN

Δευτέρα 29 Μαΐου 2023

Ενα μυκηναϊκό ανάκτορο στη Σπάρτη.

Ένα νέο μυκηναϊκό ανάκτορο φέρνουν στο φως στην πεδιάδα της Σπάρτης οι αρχαιολογικές έρευνες που πραγματοποιούνται από το 2009 στο λόφο του Αγίου Βασιλείου, κοντά στο χωριό Ξηροκάμπι Λακωνίας. Κατά την ανασκαφική έρευνα ανευρέθησαν επίσης πολλές πινακίδες Γραμμικής Β' Γραφής, της πρώτης δηλαδή καταγραφής της ελληνικής γλώσσας.
Όπως αναφέρει σε ανακοίνωση του το υπουργείου Πολιτισμού, οι γραπτές αυτές μαρτυρίες συνιστούν το πολυτιμότερο εύρημα της ανασκαφής, που καθίσταται ακόμη πιο σημαντικό καθώς εντάσσεται στη σφαίρα της πρωτοϊστορίας για τον ελληνικό χώρο, όπου τα γραπτά τεκμήρια είναι ελάχιστα.
Η ανασκαφή στον 'Αγιο Βασίλειο διεξάγεται τα τελευταία χρόνια υπό τη διεύθυνση της επίτιμης Εφόρου Αρχαιοτήτων κυρίας Αδαμαντίας Βασιλογάμβρου και χαρακτηρίζεται ως μία από τις πιο σπουδαίες συστηματικές ανασκαφές στον τομέα της ελληνικής πρωτοϊστορίας.

Συγκεκριμένα, με την εφαρμογή μεθόδων γεωφυσικής διασκόπησης έχουν εντοπιστεί θαμμένα οικοδομικά κατάλοιπα με σταθερό προσανατολισμό σε έκταση 35 τουλάχιστον στρεμμάτων. Η αρχή της εγκατάστασης ανάγεται στην μεταβατική περίοδο από την Μεσοελλαδική στην Υστεροελλαδική-Μυκηναϊκή εποχή (17ος-16ος αι. π.Χ.), στην οποία χρονολογείται το νεκροταφείο κτιστών κιβωτιόσχημων τάφων και απλών λάκκων στην κορυφή του λόφου. Στην ίδια εποχή χρονολογείται και η πρώτη οικοδομική φάση της εγκατάστασης, η οποία, σύμφωνα με τα μέχρι στιγμής στοιχεία, καταστράφηκε κατά την ΥΕ ΙΙΒ-ΙΙΙΑ1 περίοδο (τέλη 15ου-αρχές14ου αι. π.Χ), πιθανόν από πυρκαγιά.

Μετά την πρώτη αυτή καταστροφή, ιδρύονται νέα ισχυρά και εκτεταμένα ανακτορικά κτήρια. Αυτά αναπτύσσονται περιμετρικά μιας μεγάλης κεντρικής αυλής, στις δύο πλευρές της οποίας (νότια και δυτική) έχει αποκαλυφθεί στοά επί πεσσοκιονοστοιχίας. Σε δωμάτιο του ορόφου της Δυτικής Στοάς φυλασσόταν ένα αρχείο του ανακτόρου, η ανασκαφή του οποίου βρίσκεται σε εξέλιξη. Οι ωμές πήλινες πινακίδες, στις οποίες ήσαν χαραγμένα τα κείμενα σε γραμμική Β γραφή, διατηρήθηκαν χάρη σε πυρκαγιά που επίσης κατέστρεψε τα νέα ανακτορικά κτήρια κατά την ΥΕ ΙΙΙ Α περίοδο (14ος αι. π.Χ.).
Το αρχείο περιλαμβάνει πινακίδες όλων των γνωστών από τα άλλα ανακτορικά κέντρα τύπων, φυλλόσχημες και σελιδόσχημες, καθώς και ετικέτες και πήλινα σφραγίσματα. Στα κείμενα αναφέρονται παροχές αγαθών σε ιερό ή ιερά, ανδρικά και γυναικεία ονόματα, τοπωνύμια και ο τίτλος άναξ στη γενική πτώση, άνακτος. Με λατρευτικές - θρησκευτικές πρακτικές συνδέεται ένα από τα κτήρια που ανασκάπτονται ανατολικά της αυλής, το Κτήριο Α. Η φωτιά έψησε και διατήρησε σε ικανό ύψος την ωμοπλινθοδομή και την πηλοκονία των εσωτερικών διαχωριστικών τοίχων του, στο οποίο έχουν μέχρι στιγμής ερευνηθεί δέκα δωμάτια. Αυτά περιείχαν πολλά χαρακτηριστικά λατρευτικά αντικείμενα και σκεύη, όπως πήλινα ειδώλια βοοειδών και ελεφαντοστέινο ειδώλιο ανδρικής μορφής που κρατάει νεαρό μοσχαράκι ή ταύρο, μεγάλο πήλινο ρυτό σε σχήμα κεφαλής ταύρου, λίθινη πρόχους με διπλό χείλος, δύο μεγάλοι τρίτωνες κ.α. Εκτός αυτών βρέθηκαν πολλά μικρά διακοσμητικά αντικείμενα καθώς και σφραγιδόλιθοι, αιγυπτιακοί σκαραβαίοι, κ.α. Σε ένα δωμάτιο φυλάσσονταν, πιθανόν τακτοποιημένα σε κιβώτιο από οργανικό υλικό, εικοσιένα χάλκινα ξίφη, ενώ κάτω από το δάπεδο ενός άλλου, βρέθηκε πυκνό στρώμα από οστά ζώων, αγγεία και πολύτιμα μικροαντικείμενα. Με το στρώμα αυτό είναι πιθανό να σχετίζονται τα υπολείμματα πυρών που εντοπίστηκαν σε ανοικτό χώρο ανατολικά του κτηρίου.Μια μεγάλη ποσότητα θραυσμάτων τοιχογραφιών με χαρακτηριστικά μυκηναϊκά θέματα που βρέθηκαν στην επίχωση ενός δεύτερου κτηρίου (Κτήριο Β) και σε χώρο απόθεσης απορριμμάτων σε αδόμητη περιοχή, τεκμηριώνει την ύπαρξη τοιχογραφικού διακόσμου στα ανακτορικά οικοδομήματα.
Σύμφωνα με την ανακοίνωση του υπουργείου Πολιτισμού, «η ανακτορική εγκατάσταση του Αγ. Βασιλείου μας παρέχει μια μοναδική δυνατότητα να διερευνήσουμε με τη χρήση των σύγχρονων μεθόδων ανασκαφής και ανάλυσης τη δημιουργία και εξέλιξη ενός μυκηναϊκού ανακτορικού κέντρου με στόχο την ανασύνθεση της πολιτικής, διοικητικής, οικονομικής και κοινωνικής οργάνωσης της περιοχής. Παράλληλα εκτιμάται ότι θα προκύψουν νέα στοιχεία σχετικά με τη μυκηναϊκή θρησκεία και ζητήματα γλωσσολογίας και παλαιογραφίας».
Το χώρο της ανασκαφής επισκέφθηκε την περασμένη Παρασκευή η αν. Γενική Γραμματέας του υπουργείου Πολιτισμού κυρία Μαρία Ανδρεαδάκη-Βλαζάκη, καθώς και μια δεύτερη σημαντική ανασκαφή που διεξάγεται στην ευρύτερη περιοχή της Σπάρτης: αυτή του Ιερού του Αμυκλαίου Απόλλωνα στο λόφο Αγίας Κυριακής στις Αμύκλες Λακωνίας.
Η ανασκαφή του Ιερού του Αμυκλαίου Απόλλωνα που διεξάγεται υπό τη διεύθυνση του ομότιμου καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών, κ. 'Αγγελου Δεληβορριά, του κ. Σταύρου Βλίζου από το Ιόνιο Πανεπιστήμιο, και την εποπτεία της Εφορείας Αρχαιοτήτων Λακωνίας, φέρνει στο φως ένα από τα σημαντικότερα ελληνικά ιερά με έναρξη ζωής στα γεωμετρικά χρόνια. Η ερευνητική ομάδα διαφωτίζει αργά αλλά με επιμονή και υπομονή το θέμα του ναού (Θρόνου) του Απόλλωνα, που έχει απασχολήσει πολλούς επιστήμονες μέχρι σήμερα. Η έρευνα πραγματοποιείται κάτω από δυσχερείς συνθήκες, διότι το Ιερό έχει υποστεί εκτεταμένη καταστροφή κατά το παρελθόν.
Ειδικότερα, η συστηματική ανασκαφική έρευνα που πραγματοποιήθηκε κατά την έναρξη του πενταετούς ερευνητικού προγράμματος Αμυκλών(εικ. 1)και ολοκληρώνεται αυτό το μήνα αποκάλυψε τη συνέχεια του περιβόλου κατά μήκος της δυτικής πλαγιάς του λόφου της Αγίας Κυριακής, όπου βρίσκεται το ιερό του Αμυκλαίου Απόλλωνα περίπου 5 χλμ. νοτίως της Σπάρτης.
Το σημαντικό αυτό εύρημα έρχεται να συμπληρώσει τα περισσότερο από ενθαρρυντικά πορίσματα των έως τώρα εργασιών. Σύμφωνα με τα πεπραγμένα της περιόδου 2009-2013, ολόκληρη η επιφάνεια του λόφου της Αγ. Κυριακής που σχετίζεται με τη λειτουργία και τα μνημεία του ιερού ερευνήθηκε διεξοδικά. Με τις έρευνες αυτές εντοπίστηκαν στην κορυφή του λόφου λείψανα του πρωτοελλαδικού-μεσοελλαδικού οικισμού και προσδιορίστηκε η πρώτη μνημειακή φάση του ιερού στα υστερογεωμετρικά χρόνια με την αποκάλυψη του παλαιότερου περιβόλου. Ταυτόχρονα, όμως, άλλαξαν τα δεδομένα της έρευνας που είχαν γίνει αποδεκτά έως την έναρξη των πρόσφατων εργασιών: Ο εντοπισμός της τάφρου θεμελίωσης του ναού, του λεγόμενου θρόνου του Απόλλωνα, δημιουργεί νέα δεδομένα σχετικά με τις διαστάσεις του οικοδομήματος, ενώ την εικόνα του αρχαϊκού ιερού συμπληρώνει βορειοδυτικά ένα μνημειακό πρόπυλο.
Όπως επισημαίνεται στην ανακοίνωση του υπουργείου Πολιτισμού, σε δύσκολες μέρες, οι Έλληνες αρχαιολόγοι καταφέρνουν να παράγουν εξαιρετικά επιστημονικά αποτελέσματα και να συμβάλλουν στην ανάπτυξη των τοπικών κοινωνιών. Ειδικότερα, για το 2015 ξεπερνούν τις 150 οι συστηματικές ανασκαφές και επιφανειακές, γεωαρχαιολογικές και γεωφυσικές διεπιστημονικές έρευνες που διεξάγονται σε όλη την επικράτεια από την Αρχαιολογική Υπηρεσία, Ελληνικά Ιδρύματα με εξειδίκευση στον τομέα της αρχαιολογικής και παλαιοντολογικής έρευνας και Ξένες Αρχαιολογικές Σχολές, πάντα με την εξασφάλιση των απαραίτητων κατά νόμο εγκρίσεων.

«Ο μεγάλος αριθμός των συστηματικών ερευνών στον τομέα της αρχαιολογίας που πραγματοποιούνται κατ' έτος, κυρίως κατά τους θερινούς μήνες, καταδεικνύει τη σημασία του αρχαιολογικού πλούτου και της πολιτιστικής κληρονομιάς της χώρας και τη σπουδαιότητά της παγκοσμίως. Η ηθική και υλική συμπαράσταση στο έργο των ερευνητών αποτελεί βασικό μέλημα του υπουργείου Πολιτισμού» καταλήγει η ανακοίνωση.

iefimerida.gr/news/

Τετάρτη 3 Μαΐου 2023

Για πρώτη φορά βρέθηκαν ανάγλυφες εικόνες ανθρώπων της χαμένης Ατλαντίδας, στην Ταρτησσό! Και πεντελικό μάρμαρο και μακεδονικά υαλιά!


Του Γιώργου Λεκάκη

Μερικοί ιστορικοί, όπως και ο μέγας Έλλην φιλόσοφος, Αριστοτέλης, συνέδεσαν τους κατοίκους της Ταρτησσού[5] με την μυθική χαμένη πόλη της Ατλαντίδος(***) και τους Άτλαντες(***).[1] 
Θεωρείται το ανατολικόν άκρον της. Ενώ άλλοι την συνδέουν με την επίσης μυθική Σχερία των Φαιάκων.[2] Και ο Ηρόδοτος, ιστορικός του 5ου αιώνα π.Χ., έγραψε για μια πόλη-λιμάνι, πέρα από τους Στύλους του Ηρακλή (σημερινό Γιβραλτάρ). Ο Έφορος την περιγράφει με θαυμασμό ως πλούσια και ευημερούσα πολιτεία, από την εκμετάλλευση σπουδαίων μεταλλείων της περιοχής της, και με εξαγωγή κασσίτερου, χαλκού και χρυσού… Τόσο που από πολλούς σήμερα αποκαλείται «το Eldorado της αρχαιότητας»…
Παροιμιώδης ο "Ταρτησσοῦ βίος" - vida de Tarteso, vida de Jauja.
Ήταν «το πέρας του κόσμου», «η αρχή του απέραντου ωκεανού», όπου ζούσαν γίγαντες, γοργόνες κ.ά. θαλάσσια τέρατα, όπως η «Ταρτησσία μύραινα» - προφανώς προσωποποιήσεις φυσικών φαινομένων (του ωκεανού, των ανέμων, κ.ά.).
Ο Γερμανός αρχαιολόγος Adolf Schulten(*) ανέσκαψε για να βρει την Ταρτησσό μεταξύ 1905 και 1911. Βρήκε τα ερείπια ενός «ανεξάρτητου πολιτισμού», που άκμασε εκεί από την 3η χιλιετία π.Χ. (από τον 26ο έως τον 13ο αιώνα π.Χ.)...
Οι αρχαιολογικές έρευνες στην περιοχή ξανα-άρχισαν προπολεμικά(**). Ο José María Luzón Nogué ήταν ο πρώτος που εντόπισε την Ταρτησσό, κοντά στην σημερινή Huelva (στις εκβολές του Odiel / Río Tinto), με την ανακάλυψη ενός χρυσού θησαυρού - θησαυρός Aliseda - κοντά στο El Carambolo τον Σεπτέμβριο του 1958 (3 χλμ. δυτικά της Σεβίλλης), και κοντά στη La Joya της Huelva. Απεκαλύφθησαν σπουδαία τεχνουργήματα της πόλεως αυτής, που επιβεβαιώνουν τις αρχαίες ελληνικές καταβολές της και δοξασίες. Πλούσια ζωγραφισμένα όστρακα με ελληνικά μοτίβα, από το πρώτο μισό του 6ου αιώνα π.Χ. βρέθηκαν κατά τη διάρκεια ανασκαφών στο κέντρο της Huelva, η οποία ήταν ένα σημαντικό ταρτησσιανό κέντρο. Ενώ μια σημαντική νεκρόπολη ανακαλύφθηκε κοντά στο Μεντεγίν, στον ποταμό Río Guadiana. Έκτοτε, η πόλις πέρασε από την σφαίρα του μύθου, στην σφαίρα της ιστορίας…
Στην σύγχρονη ιστοριογραφία, ο πολιτισμός της Ύστερης Εποχής του Χαλκού και της Πρώιμης Εποχής του Σιδήρου της νότιας Ισπανίας, μεταξύ του ποταμού Γκουαντιάνα στα δυτικά, του Κάβου του Ναού (κάβο ντε λα Νάο) στα ανατολικά και της Σιέρα Μορένα στα βόρεια, αναφέρεται ως ταρτεσσιανός / ταρτησσιανός πολιτισμός.
Το στέμμα-ηλιοστέφανο (> "φωτοστέφανο")
παραπέμπει σε απολλώνεια ηλιολατρεία
- και σε σχετικά έργα τέχνης
των ιθαγενών (Ινδιάνων) της Αμερικής!

Προσφάτως ανακαλυφθηκαν 5 πέτρινες ανάγλυφες εικόνες (και όχι… προτομές) ηλικίας 2.400 χρόνων, που απεικονίζουν ανθρώπινα πρόσωπα. Μας παρέχουν νέες γνώσεις για τους ελάχιστα γνωστούς κατοίκους της αρχαίας ελληνικής πόλεως της Ταρτησσού της έκτασης της νυν Ισπανίας. Χάρη στους πλούσιους πόρους μετάλλου της, απέκτησε γρήγορα μια ευημερούσα εμπορική οικονομία..
Οι λαξευμένες πέτρινες όψεις, που χρονολογούνται στον 5ο αιώνα π.Χ., βρέθηκαν από αρχαιολόγους του Ισπανικού Εθνικού Ερευνητικού Συμβουλίου (CSIC) - που σκάβει εκει από το 2015 - μέσα σε έναν σφραγισμένο λάκκο, σε έναν πλίθινο ναό, στο Casas del Turuñuelo, μια ταρτησιανή τοποθεσία, στην νότια Ισπανία.
Ο πολιτισμός, που υπήρχε από τον 9ο έως τον 4ο αιώνα π.Χ., πίστευαν οι επιστήμονες προηγουμένως, ότι αντιπροσώπευε την θεότητα μέσω ζωικών ή φυτικών μοτίβων, ή μέσω βαιτύλων (ιερών λίθων) - όχι είδωλα / ειδώλια ανθρώπινων μορφών!
Δύο από τις νεοευρεθείσες προτομές είναι σχεδόν ολοκληρωμένες και πιστεύεται ότι απεικονίζουν γυναικείες θεότητες, που φορούν ενώτια / σκουλαρίκια. Βρέθηκαν και άλλες τρεις, αλλά μόνον θραύσματα. Η μία φαίνεται να αντιπροσωπεύει έναν πολεμιστή με κράνος.
Τα κομμάτια ήταν διασκορπισμένα ανάμεσα σε οστά ζώων, κυρίως από άλογα, που πιθανότατα προήλθαν από μαζική θυσία.
Ευρέθη επίσης ένα γλυπτό από πεντελικό μάρμαρο, του οποίου φαίνονται μόνον τα πόδια, ένα σύνολο υαλιών μακεδονικής προέλευσης, μια συλλογή ετρουσκικών έργων, ελεφαντόδοντο, κ.ά. που δείχνουν τον πολιτιστικό και υλικό πλούτο αυτού του μοναδικού χώρου!
Οι Ταρτήσσιοι είναι γνωστοί για την χρυσοχοΐα τους. Χρυσά αντικείμενα, παρόμοια με αυτά τα σκουλαρίκια, έχουν ανακαλυφθεί σε δύο κοντινές τοποθεσίες των Ταρτησίων, το Cancho Roano και το La Mata. Όπως και το Casas del Turuñuelo, και οι άλλες δύο, εκάησαν ολοσχερώς σε πυρκαγιές, των οποίων τα αίτια είναι άγνωστα.


«Το εύρημα μας δείχνει την σημασία της τοποθεσίας όσο και την σημασία του Ταρτησιανού πολιτισμού, στην κοιλάδα της Γκουαντιάνα, κατά τις θεωρούμενες τελευταίες στιγμές του», είπε η κ. Λόπεζ.
Αρχικώς ελέγετο ότι ο πολιτισμός της επικράτειας της Ταρτησσού εκτεινόταν μόνο γύρω από τον ποταμό Βεάτη[4] (στα αρχαία ελληνικά, νυν Γκουανταλκιβίρ). Τώρα, είναι γνωστό, ότι εκτεινόταν τουλάχιστον έως και την κοιλάδα της Γκουαντιάνα (las Vegas Altas(***) del Guadiana). Συνολικά, έως τώρα, περισσότερες από 20 τοποθεσίες του κράτους της Ταρτησσού έχουν εντοπισθεί σε ολόκληρην την περιοχή της Σεβίλλης Ανδαλουσίας, στον 37ο παράλληλο[3]… - ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΠΡΟΣΕΧΩΣ…

ΠΗΓΗ: Er. López / CSIC Comunicación Andalucía y Extremadura«Investigadores del CSIC hallan las primeras representaciones humanas de Tarteso - Los trabajos del Instituto de Arqueología de Mérida (IAM-CSIC) en el yacimiento de Casas del Turuñuelo (Badajoz) sacan a la luz los restos de cinco relieves antropomorfos del siglo V a.C», CSIC, 18.3.2023. ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 19.3.2923. B. Ferreira «Archaeologists Uncover the Ancient Gods of a Lost Civilization in Stunning Find - The Tartessos peoples burned down their own temples and vanished 2,500 years ago», Vice, 21.4.2023. J. Nalewicki «2,600-year-old stone busts of 'lost' ancient Tartessos people discovered in sealed pit in Spain», Live Science, 26.4.2023. Γ. Λεκάκης "Σύγχρονης Ελλάδος περιήγησις".


ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:
Ἀριστ. π. Θαυμασ. 135. Στραβ. 148, Ἡρόδ. 1.163, 4.192, Ἀριστοφ. Βάτρ. 475.
- Blech M. «Tartessos», στο Michael Blech κ.ά. «Hispania antiqua. Denkmäler der Frühzeit», εκδ. Philipp von Zabern, Μάιντς, 2001.
- Blech Μ., Pedro Barceló «Tartessos» στο Der Neue Pauly (DNP), τ. 12/1, εκδ. Metzler, Στουρτγκάρδη, 2002.
- Bonsor G. «Tartesse», 2018.
- Chocomeli J. «En busca de Tartessos», Βαλέντσια, 1940(**).
- González de Canales Cerisola F. «Tarshish-Tartessos, the Emporium Reached by Kolaios of Samos», CIPOA (Cahiers de l'Institut du Proche-Orient Ancien du Collège de France) 2, 2014.
- Koch M. «Tarschisch und Hispanien - Madrider Forschungen 14», Βερολίνο, 1984.
- Schulten Ad. «Tartessos», Αμβούργο, 1922.(*)

- Κοσσυβάκης Γρ. «Οι πρωτοέλληνες μινύες».

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
[1] Βλ. και A. Lofthouse «The Iberian civilisation that vanished», BBC, 28.7.2022. Η σχέση της με την Τύρο της Φοινίκης, είναι… επινοημένη… Επίσης η Θαρσείς / Ταρσίς, που αναφέρεται σε αρκετά σημεία στην Παλαιά Διαθήκη, από πολλούς ταυτίζεται με την Ταρτησσό.
[2] βλ. ταινία Γ. Λεκάκη «MY.ST: Η τεχνολογία των Φαιάκων», σε σκηνοθεσία Χρ. Πετρόπουλου.
[3] 37°0′0″N 6°12′0″W.
[4] Βαέτης, Βαίτιος > Βαιτία > Baetis, Bétis > Γουαδαλκιβίρ > Γουαδαλκουϊβέρος.
[5] Οι καταλήξεις τοπωνυμίων εις -σσός, -νθος, κλπ. προδίδουν πελασγική - δηλ. πρωτοελληνική - καταγωγή